Toen mijn vader 25 jaar bij zijn bedrijf werkte was ik 16 en hij, naar mijn gevoel, een ‘ouwe vent’. Jubileum, jubilaris, kroonjaar… Allemaal termen die voor mij hoorden bij ‘oud’.
Voorspelbaar en wel ben ik straks zelf een jubilaris. Eind januari 2015 is het 25 jaar geleden dat ik de stap nam en mij inschreef bij de Kamer van Koophandel: zelfstandige. Natuurlijk voel ik mij nu niet oud. Ik beschik over zoveel meer ervaring en inzichten dan in januari 1990 en tegelijkertijd vind ik het goed om te weten dat ik nog veel kan ontwikkelen en leren. En sinds vier jaar ben ik zelfs weer gaan voetballen.
Terugdenkend aan de eerste verhoortrainingen die ik gaf aan de politie zie ik een jonge trainer barstend van energie en ambitie, zoekend naar verbinding met mensen. Mijn ‘wijsneuzerigheid’ hield gelijke tred met mijn onzekerheid. Een gevoel dat al kon ontstaan wanneer deelnemers in het voorstelrondje iets zeiden in de trant van: “Ik zit bijna 25 jaar bij de baas.”
Vijfentwintig jaar!?
Zo moest ik nog ontdekken dat wanneer je iets niet weet, je dan ook gewoon je mond mag houden. Later was het voor mij een verademing om er achter te komen dat ik als trainer-begeleider niet de allesweter hoefde te zijn. Sindsdien heb ik in mijn vak, stap voor stap, mijn deskundigheid kunnen opbouwen. Geconfronteerd worden door en leren van collega’s en klanten waren en zijn daarvoor essentieel.
Door de samenwerking met mijn GROENEWEGEN-collega’s en klanten heb ik al een tijd terug besloten om in dit vak nog een flinke tijd door te gaan. Met liefde ook na mijn pensioen. Een 50-jarig jubileum lijkt mij fantastisch. Wie weet voetbal ik dan ook nog steeds. Of ieder geval hobbel ik nog over het veld.
Vanuit het nu gekeken ben ik dan wel een ‘ouwe vent’…
